De weg naar villa Roosenburch

Wij zijn ons er zeer bewust van dat de weg naar villa Roosenburch voor onze bewoners en hun naasten niet vanzelf gaat. Het is een grote stap om een vertrouwd thuis -vaak na decenia- te verwisselen voor een nieuwe omgeving. Niet in de laatste plaats ook om te onderkennen dat deze stap nodig is gezien de staat van de gezondheid.

De verhuizing is voor ouderen met dementie doorgaans extra zwaar, daar zij meer hechten aan het vertrouwde. Bovendien zijn zij in veel gevallen onvoldoende bewust van de gezondheidsklachten en de impact hiervan. Incluis de impact op hun naasten.

In ons contact met de naasten van onze bewoners horen wij natuurlijk over deze verhalen. Over hoe de weg naar Roosenburch voor deze bewoners en hun naasten is geweest. Wij voelen ons hier gedurende het proces bij betrokken. We praten er dan ook graag met hen over om zo te kijken hoe wij dit nog beter kunnen doen. Zodat de bewoners zo warm en zacht als mogelijk kunnen ‘landen’ in hun nieuwe thuis, villa Roosenburch.

De kinderen van één van onze bewoners hebben voor ons (én voor u) de weg naar villa Roosenburch zoals zij dat hebben beleefd op papier gezet. Dat delen wij graag hieronder:

De weg naar villa Roosenburch

Als kinderen merkten wij dit jaar dat onze inmiddels 92-jarige moeder dingen begon te vergeten, dezelfde vragen ging stellen en het overzicht kwijtraakte waardoor ze verward kon overkomen. Zij woonde nog zelfstandig in een eengezinswoning en voorzag geheel in haar eigen onderhoud. Wel kreeg ze al jaren voor twee uurtjes per week haar vaste huishoudelijke hulp over de vloer. Dit was voor haar ook vooral een sociaal momentje. Naast ons als kinderen, had ze verder aanspraak van de buurvrouw die veel naar haar omkeek en een buurman die wekelijks trouw de kliko’s voor haar aan de kant van de weg zette.

Moeder heeft altijd aangegeven daar nooit weg te willen, maar naar mate wij haar met het geheugen achteruit vonden gaan, gaf ze zelf aan zich daar erg eenzaam te voelen. Wij hebben moeder kunnen overtuigen dat zij dan beter dichterbij een van haar kinderen in een aanleunwoning zou kunnen gaan wonen. Zij is toen voor verschillende locaties ingeschreven.

De perfecte locatie

Echter in een heel korte tijd ging haar mentale gezondheid achteruit en is zij op consult geweest bij een geriater. Hier werd ons vermoeden bevestigd dat zij een vorm van dementie heeft. Een aanleunwoning kwam daarmee uit het zicht te staan en met een CIZ-indicatie werd het een andere zoektocht naar een woning waar ook de juiste zorg geleverd kon worden.

Er werd contact gelegd met “Wonen bij September” die in november een geheel nieuwe locatie in Rozenburg zou openen. Dit leek de perfecte locatie voor moeder, omdat deze gevestigd is in dezelfde woonplaats als een van haar kinderen.

Hulp zonder enige verplichting

Het eerste contact werd gelegd met Elmy, de woonconsulent van September. Zij nam heel uitgebreid de tijd om alle mogelijkheden door te spreken. Ook werd daarnaast aangeboden om te helpen bij de administratieve zaken, zoals Wet Langdurige Zorg en berekenen eigen bijdrage. Een samenvatting van hetgeen besproken was, werd daarna in een mail met verschillende bijlagen gestuurd. Een week later zou teruggebeld worden om te kijken of er nog vragen zijn en of zij nog iets konden betekenen. Wij waren al overtuigd dat dit voor onze moeder haar nieuwe woning zou worden. Ook moeder keek er, ondanks de verhuizing die het met zich mee zou brengen, naar uit.

Er zijn daarna nog regelmatig met de woonconsulent Elmy en de locatiemanager Ruben gesprekken geweest waarbij altijd hun hulp, zonder enige verplichting, werd aangeboden. Om een impressie te kunnen krijgen van de locatie, werden we vóór de opening al uitgenodigd om te kijken. Ook daarbij weer alle flexibiliteit ten aanzien van de persoonlijke wensen. Dit heeft geholpen om voor moeder de juiste kamer te kunnen kiezen.

Helaas werd onze moeder tijdens alle voorbereidingen erg ziek en in een paar dagen was zij er zo slecht aan toe, dat de huisarts aangaf dat onze moeder terminaal was en spoedig zou komen te overlijden. Een vervolg geven aan de voorbereidingen voor het verhuizen naar Rozenburg, zat er niet meer in. Met het annuleren van de reservering bij Villa Roosenburch, was er van Elmy en Ruben al het begrip en medeleven.

De juiste zorg en aandacht

Moeder had zelf blijkbaar andere plannen en wilde het aardse nog niet verruilen voor het hiernamaals. Ze begon heel langzaam weer wat te drinken en te eten, maar bleef desondanks zwak. Met een terminaalverklaring kon de juiste zorg alleen in een hospice gegeven worden.

Al was onze moeder mentaal hard achteruitgegaan, zij bleek lichamelijk enigszins aangesterkt waardoor de arts haar na een periode van bijna 2 maanden, stabiel genoeg vond en de indicatie van direct terminaal kwam te vervallen. Opeens kwam daarmee Villa Roosenburch weer in zicht. Opnieuw werd er contact gelegd met Ruben die oprecht blij was dat onze moeder er nog was. Uiteraard was zij van harte welkom, en de beoogde kamer was zelfs nog vrij. Samen met Ruben is er vervolg gegeven aan de zaken die geregeld moesten worden. Ook nu was alles weer bespreekbaar t.a.v. het inrichten van de kamer en om de verhuizing soepel te laten verlopen. Vooraf is er vanuit September nog contact opgenomen met het hospice om ook een goede zorgoverdracht te organiseren.

Op 9 december is onze moeder bewoner geworden van Villa Roosenburch en zien wij lieve en zorgzame medewerkers. Wij hebben er al het vertrouwen in dat zij hier de juiste zorg en aandacht krijgt.

Dankbare groet,

De kinderen van een 92 jarige bewoner van Villa Roosenburch